Szczaw to bylina warzywna, o wysokich wartościach odżywczych, przeznaczona do uprawy na stanowiskach polowych, szczególnie polecana do konsumpcji bezpośredniej oraz po obróbce termicznej, a także jako surowiec na domowe przetwory. Nasiona wysiewa się wprost na stałe miejsca, stosując siew rzędowy i unikając zbytniego zagęszczenia nasion w rzędzie. Rośliny rozwijają się w formie bujnych rozet liściowych, złożonych z liści, osiągających wysokość do 30 cm, spomiędzy których wybijają okazałe pędy kwiatostanowe, dorastające do wysokości nawet 100 cm.
Szczaw wytwarza rozety liściowe wypełnione duża ilością wzniesionych liści, o jednolitym, zielonym wybarwieniu. Blaszki liściowe mają podłużne kształty, delikatnie karbowaną powierzchnię, z widocznym unerwieniem i regularne, słabo pofalowane krawędzie z ostrym zakończeniem. Liście osadzone są na długich i jędrnych ogonkach, niekiedy z miejscowymi jasnymi lub czerwonymi przebarwieniami u nasady. Zbiory mogą być prowadzone poprzez obrywanie pojedynczych liści lub ścinanie całych rozet. Odmiana wykazuje wysoką odporność na niskie temperatury, dobrze znosząc zimowanie w gruncie, a także szybko nabiera walorów konsumpcyjnych po zimie. Nasiona mogą być wysiewane w terminie wiosennym, przynoszącym plon w roku siewu lub jesienny, na zbiór wczesno wiosenny, po przezimowaniu. Uprawa nie powinna być prowadzona dłużej niż cztery lata na jednym stanowisku.
Liście szczawiu wyróżniają się wysoką wartością odżywczą, dostarczając licznych witamin oraz żelaza, dzięki czemu stanowią cenne uzupełnienie diety. Świeże liście są polecane do konsumpcji bezpośredniej, jako dodatek do sałatek i surówek, a także naturalna i jadalne dekoracja po potraw i posiłków. Liście utrzymują swoje walory po obróbce termicznej, stanowiąc bazę do zupy szczawiowej lub aromatyczny dodatek do sosów, a także w procesach przetwórczych, jako surowiec do produkcji domowych przetworów.
Liście: wzniesione, osadzone na długich i jędrnych ogonkach, osiągają wysokość do 30 cm, jednolite kolorystycznie, o intensywnym zielonym wybarwieniu, niekiedy z jasnym lub czerwonym przebarwieniem u nasady ogonka, blaszki liściowe, o podłużnej formie, delikatnie karbowane, z jasnym, łatwo dostrzegalnym unerwieniem i regularnych, słabo pofalowanych krawędziach, ostro zakończone.
Zastosowanie: do konsumpcji bezpośredniej, jako składnik sałatek i surówek, a także jako naturalna dekoracja do potraw i posiłków, do obróbki termicznej, jako baza do zupy szczawiowej lub aromatyczny dodatek do sosów, surowiec do produkcji domowych przetworów.
Termin siewu: wprost na stałe miejsca, w kwietniu i w maju oraz w sierpniu.
Rozstawa: 30 – 40 cm.
Termin zbioru: w pierwszym roku uprawy, od sierpnia do końca września, w latach kolejnych od kwietnia do końca czerwca.
Mrozoodporność: roślina zimotrwała, uprawiana w cyklu wieloletnim.
Stanowisko: nasłonecznione lub półcieniste, udaje się na każdym podłożu, za wyjątkiem stanowisk przesuszonych lub podmokłych.
